انواع لرزش بدن

لرزش بدن چیست؟

لرزش یا رعشه به حرکات غیرارادی و نوسانی در بخش‌های مختلف بدن گفته می‌شود. این لرزش‌ها می‌توانند در هر قسمتی از بدن، از جمله دست‌ها، بازوها، سر، صورت، تارهای صوتی، بالاتنه و پاها رخ دهند.

لرزش شایع‌ترین نوع حرکت غیرارادی است و می‌تواند علل مختلفی داشته باشد، از جمله:

• اختلالات عصبی: بیماری پارکینسون، ام اس، دیستونی و آتاکسی از جمله اختلالات عصبی هستند که می‌توانند باعث لرزش شوند.
• لرزش اساسی: این نوع لرزش، شایع‌ترین نوع لرزش است و علت مشخصی ندارد. لرزش اساسی معمولاً در دست‌ها دیده می‌شود و زمانی که فرد در حال حرکت است، بدتر می‌شود.
• لرزش ناشی از دارو: برخی از داروها، مانند داروهای ضدافسردگی، داروهای ضدتشنج و لیتیوم، می‌توانند باعث لرزش شوند.
• سوء مصرف مواد: مصرف بیش از حد الکل، کافئین و برخی از مواد مخدر می‌تواند منجر به لرزش شود.
• سایر شرایط: پرکاری تیروئید، قند خون پایین و گرما همگی می‌توانند باعث لرزش شوند.

در برخی موارد، لرزش می‌تواند نشانه یک بیماری جدی باشد. اگر لرزش شما ناگهانی شروع شده است، شدید است یا با علائم دیگری مانند ضعف، سفتی عضلانی یا تغییرات ذهنی همراه است، باید به پزشک مراجعه کنید.

درمان لرزش به علت آن بستگی دارد. در برخی موارد، هیچ درمانی لازم نیست. در موارد دیگر، درمان ممکن است شامل دارو، فیزیوتراپی یا جراحی باشد.

انواع لرزش بدن

انواع مختلفی از لرزش بدن وجود دارد که می تواند ناشی از شرایط مختلف باشد. برخی از رایج ترین انواع لرزش عبارتند از:

• لرزش اساسی: این شایع ترین نوع لرزش است و علت مشخصی ندارد. لرزش اساسی معمولاً دست ها را تحت تاثیر قرار می دهد و زمانی که فرد در حال حرکت است بدتر می شود.
• لرزش ناشی از دارو: برخی از داروها، مانند داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد تشنج و لیتیوم، می توانند باعث لرزش شوند.
• لرزش ناشی از الکل: مصرف بیش از حد الکل می تواند منجر به لرزش شود. این لرزش معمولاً زمانی رخ می دهد که فرد از نوشیدن الکل خودداری می کند.
• لرزش فیزیولوژیک: این نوع لرزش ناشی از استرس، اضطراب یا کافئین است. معمولاً خفیف و موقتی است.
• لرزش مخچه ای: این نوع لرزش ناشی از آسیب به مخچه است، بخشی از مغز که مسئول هماهنگی است. لرزش مخچه ای معمولاً در تنه و اندام ها دیده می شود و ممکن است با مشکل در راه رفتن و صحبت کردن همراه باشد.
• لرزش دیستونیک: این نوع لرزش ناشی از انقباض غیرارادی عضلات است. لرزش دیستونیک می تواند هر قسمتی از بدن را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است با حرکات پیچشی یا غیرعادی همراه باشد.
• لرزش ارتواستاتیک: این نوع لرزش زمانی رخ می دهد که فرد از حالت نشسته یا دراز کش به حالت ایستاده در می آید. لرزش ارتواستاتیک معمولاً در پاها دیده می شود و ممکن است با سرگیجه یا سبکی سر همراه باشد.

اگر لرزش دارید، مهم است که برای تعیین علت و بهترین روش درمان به پزشک مراجعه کنید.

لرزش اساسی رو توضیح بده

لرزش اساسی (Essential Tremor یا ET) شایع‌ترین نوع اختلال حرکتی است که با لرزش غیرارادی در یک یا چند قسمت بدن، به خصوص دست‌ها، مشخص می‌شود. این لرزش معمولاً زمانی که فرد در حال حرکت است، مانند نگه داشتن یک شیء یا نوشتن، بدتر می‌شود. لرزش اساسی یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که به مرور زمان بدتر می‌شود. با این حال، به ندرت آنقدر شدید می‌شود که فرد را از انجام فعالیت‌های روزانه باز دارد.

علت لرزش اساسی ناشناخته است، اما به نظر می‌رسد ژنتیک در بروز آن نقش داشته باشد. اگر یکی از اعضای خانواده شما به لرزش اساسی مبتلا باشد، شما بیشتر در معرض ابتلا به آن هستید.

لرزش اساسی معمولاً در افراد بالای 40 سال شروع می‌شود، اما می‌تواند در هر سنی رخ دهد. در مردان و زنان به طور مساوی شایع است.

هیچ درمانی برای لرزش اساسی وجود ندارد، اما درمان‌هایی برای کمک به کنترل لرزش و بهبود کیفیت زندگی وجود دارد. درمان‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

• داروها: داروهای مختلفی می توانند برای لرزش اساسی تجویز شوند، از جمله بتابلاکرها، داروهای ضد تشنج و بنزودیازپین ها.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به شما کمک کند تا حرکات ظریف خود را کنترل کنید و لرزش را کاهش دهید.
• تحریک عمقی مغز (DBS): DBS یک روش جراحی است که در آن الکترودهایی در مغز کاشته می شود تا سیگنال هایی را ارسال کنند که لرزش را کاهش می دهد.

اگر لرزش اساسی دارید، مهم است که با پزشک خود در مورد بهترین گزینه های درمانی برای خود صحبت کنید.

لرزش پارکینسون را توضیح بده

لرزش پارکینسون یکی از شایع ترین علائم بیماری پارکینسون است. این لرزش که به عنوان ترمور پارکینسونی نیز شناخته می شود، یک حرکت غیرارادی، ریتمیک و تکراری است که معمولاً در دست ها، انگشتان، بازوها، پاها، فک و چانه رخ می دهد.

لرزش پارکینسون در حالت استراحت، زمانی که عضلات شل هستند، بیشتر قابل توجه است. هنگامی که فرد حرکت می کند یا بر روی یک شیء تمرکز می کند، ممکن است لرزش کمتر شود یا به طور کامل ناپدید شود. لرزش پارکینسون معمولاً در یک طرف بدن شروع می شود و به تدریج به طرف دیگر نیز سرایت می کند.

علت لرزش پارکینسون از بین رفتن سلول های عصبی در مغز است که دوپامین تولید می کنند. دوپامین یک ماده شیمیایی مغزی است که به کنترل حرکات بدن کمک می کند. هنگامی که سلول های تولید کننده دوپامین به اندازه کافی دوپامین تولید نمی کنند، علائم بیماری پارکینسون، از جمله لرزش، ظاهر می شود.

هیچ درمانی برای لرزش پارکینسون وجود ندارد، اما درمان هایی برای کمک به کنترل آن و بهبود کیفیت زندگی وجود دارد. درمان‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

• داروها: داروهای مختلفی می توانند برای لرزش پارکینسون تجویز شوند، از جمله لوودوپا، آگونیست های دوپامین و آنتی کولینرژیک ها.
• جراحی: در برخی موارد، جراحی می تواند برای درمان لرزش پارکینسون که به داروها مقاوم است، انجام شود. DBS نوعی جراحی است که در آن الکترودهایی در مغز کاشته می شود تا سیگنال هایی را ارسال کنند که لرزش را کاهش می دهد.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به شما کمک کند تا حرکات ظریف خود را کنترل کنید و لرزش را کاهش دهید.

اگر لرزش پارکینسون دارید، مهم است که با پزشک خود در مورد بهترین گزینه های درمانی برای خود صحبت کنید.

لرزش عملکردی (Functional tremor)

لرزش عملکردی که قبلاً به عنوان لرزش سایکوژنیک یا وابسته به وضعیت نیز شناخته می‌شد، نوعی لرزش غیرارادی است که به دلیل مشکلات عملکردی سیستم عصبی و نه به دلیل یک بیماری عصبی خاص ایجاد می‌شود. این لرزش معمولاً در دست‌ها، اما گاهی اوقات در سایر قسمت‌های بدن مانند سر، صدا، تنه و پاها نیز رخ می‌دهد.

ویژگی‌های لرزش عملکردی:

• شروع و بهبود ناگهانی: لرزش عملکردی ممکن است ناگهان شروع شود و به طور ناگهانی نیز از بین برود.
• تغییر در جهت لرزش: جهت لرزش در لرزش عملکردی ممکن است بسته به وضعیتی که فرد در آن قرار دارد، تغییر کند.
• کاهش لرزش با پرت شدن حواس: لرزش عملکردی ممکن است زمانی که فرد بر روی انجام کاری تمرکز می‌کند یا حواسش پرت می‌شود، کمتر شود یا به طور کامل ناپدید شود.
• عدم وجود علائم دیگر: لرزش عملکردی معمولاً با سایر علائم عصبی مانند سفتی، ضعف یا مشکل در راه رفتن همراه نیست.

علل لرزش عملکردی:

علت دقیق لرزش عملکردی ناشناخته است، اما به نظر می رسد عوامل روانشناختی نقش مهمی در بروز آن دارند. برخی از عواملی که ممکن است در ایجاد لرزش عملکردی نقش داشته باشند عبارتند از:

• استرس: استرس می تواند باعث تشدید لرزش عملکردی یا حتی شروع آن شود.
• اضطراب: افراد مبتلا به اضطراب ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به لرزش عملکردی باشند.
• تروما: تجربیات تروماتیک می تواند منجر به لرزش عملکردی شود.
• خستگی: خستگی می تواند باعث تشدید لرزش عملکردی شود.

تشخیص لرزش عملکردی:

تشخیص لرزش عملکردی بر اساس معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی بیمار انجام می شود. پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای رد سایر علل لرزش، مانند بیماری های عصبی، انجام دهد.

درمان لرزش عملکردی:

درمان لرزش عملکردی معمولاً بر مدیریت استرس و اضطراب تمرکز دارد. درمان‌های مختلفی می‌توانند برای این منظور استفاده شوند، از جمله:

• روان درمانی: روان درمانی می تواند به افراد مبتلا به لرزش عملکردی کمک کند تا مکانیسم های مقابله ای سالم را برای مدیریت استرس و اضطراب خود بیاموزند.
• دارو: در برخی موارد، ممکن است داروهایی برای کمک به کاهش اضطراب یا افسردگی تجویز شود.
• تکنیک های آرامش بخش: تکنیک های آرامش بخش مانند یوگا، مدیتیشن و تنفس عمیق می توانند به کاهش استرس و اضطراب و در نتیجه کاهش لرزش کمک کنند.

در برخی موارد، تغییرات سبک زندگی مانند ورزش منظم، خواب کافی و رژیم غذایی سالم نیز می تواند به بهبود لرزش عملکردی کمک کند.

اگر لرزش دارید، مهم است که برای تشخیص و برنامه درمانی مناسب به پزشک مراجعه کنید.

لرزش دیستونیک (Dystonic Tremor)

لرزش دیستونیک نوعی لرزش غیرارادی است که به دلیل انقباضات عضلانی غیرطبیعی ایجاد می‌شود. این انقباضات عضلانی می‌توانند باعث حرکات پیچشی، تکراری و غیرقابل کنترل در عضلات شوند. لرزش دیستونیک می‌تواند در هر قسمتی از بدن، از جمله دست‌ها، بازوها، پاها، صورت، گردن و تنه رخ دهد.

برخلاف سایر انواع لرزش، لرزش دیستونیک معمولاً در حالت حرکت بدتر می‌شود و در حالت استراحت بهبود می‌یابد. این لرزش همچنین ممکن است با درد، سفتی و اسپاسم عضلانی همراه باشد.

علل لرزش دیستونیک:

علت دقیق لرزش دیستونیک ناشناخته است، اما به نظر می رسد ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند. برخی از عواملی که ممکن است در ایجاد لرزش دیستونیک نقش داشته باشند عبارتند از:

• جهش های ژنتیکی: برخی از جهش های ژنتیکی با لرزش دیستونیک مرتبط هستند.
• آسیب مغزی: آسیب به بخش هایی از مغز که حرکات را کنترل می کنند می تواند منجر به لرزش دیستونیک شود.
• داروها: برخی از داروها، مانند داروهای ضدروان پریشی، می توانند عوارض جانبی لرزش دیستونیک ایجاد کنند.
• عفونت ها: برخی از عفونت ها، مانند انسفالیت، می توانند منجر به لرزش دیستونیک شوند.

تشخیص لرزش دیستونیک:

تشخیص لرزش دیستونیک بر اساس معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی بیمار انجام می شود. پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای رد سایر علل لرزش، مانند بیماری های عصبی، انجام دهد.

درمان لرزش دیستونیک:

درمان لرزش دیستونیک به علت آن بستگی دارد. در برخی موارد، ممکن است هیچ درمانی لازم نباشد. در موارد دیگر، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• داروها: داروهای مختلفی می توانند برای کمک به کنترل لرزش دیستونیک، مانند داروهای ضد اسپاسم، داروهای ضد انقباض عضلانی و بنزودیازپین ها تجویز شوند.
• بوتاکس: تزریق بوتاکس می تواند به فلج موقت عضلات مبتلا به لرزش دیستونیک کمک کند.
• جراحی: در برخی موارد، ممکن است برای از بین بردن لرزش دیستونیک جراحی انجام شود. DBS نوعی جراحی است که در آن الکترودهایی در مغز کاشته می شود تا سیگنال هایی را ارسال کنند که لرزش را کاهش می دهد.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به شما کمک کند تا حرکات خود را کنترل کنید و لرزش را کاهش دهید.

تکنیک های آرامش بخش: تکنیک های آرامش بخش مانند یوگا، مدیتیشن و تنفس عمیق می توانند به کاهش استرس و اضطراب و در نتیجه کاهش لرزش کمک کنند.

در برخی موارد، تغییرات سبک زندگی مانند ورزش منظم، خواب کافی و رژیم غذایی سالم نیز می تواند به بهبود لرزش دیستونیک کمک کند.

لرزش مخچه‌ای (Cerebellar Tremor)

لرزش مخچه‌ای نوعی لرزش غیرارادی است که به دلیل آسیب به مخچه، بخشی از مغز که مسئول هماهنگی و تعادل است، ایجاد می‌شود. این لرزش معمولاً در تنه و اندام‌ها دیده می‌شود و ممکن است با مشکل در راه رفتن و صحبت کردن همراه باشد.

ویژگی‌های لرزش مخچه‌ای:

• لرزش درشت و نامنظم: لرزش مخچه‌ای معمولاً درشت و نامنظم است و با حرکات نوسانی سریع مشخص می‌شود.
• بدتر شدن در حرکت: لرزش مخچه‌ای معمولاً زمانی که فرد در حال حرکت است، مانند راه رفتن یا رسیدن به چیزی، بدتر می‌شود.
• بهبود در حالت استراحت: لرزش مخچه‌ای معمولاً در حالت استراحت بهبود می‌یابد یا به طور کامل ناپدید می‌شود.
• همراه با سایر علائم: لرزش مخچه‌ای اغلب با سایر علائم عصبی مانند مشکل در راه رفتن، صحبت کردن، تعادل و هماهنگی همراه است.

علل لرزش مخچه‌ای:

لرزش مخچه‌ای به دلیل آسیب به مخچه ایجاد می‌شود. این آسیب می‌تواند ناشی از موارد زیر باشد:

• سکته مغزی: سکته مغزی در مخچه می تواند باعث آسیب به بافت و در نتیجه لرزش مخچه ای شود.
• تومور: تومور در مخچه می تواند به بافت آسیب برساند و باعث لرزش مخچه ای شود.
• بیماری های عصبی: برخی از بیماری های عصبی، مانند ام اس، می توانند به مخچه آسیب برسانند و باعث لرزش مخچه ای شوند.
• ضربه مغزی: ضربه مغزی می تواند به مخچه آسیب برساند و باعث لرزش مخچه ای شود.
• سوء مصرف الکل: مصرف بیش از حد الکل می تواند به مخچه آسیب برساند و باعث لرزش مخچه ای شود.

تشخیص لرزش مخچه‌ای:

تشخیص لرزش مخچه‌ای بر اساس معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی بیمار انجام می‌شود. پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای ارزیابی تعادل، هماهنگی و قدرت بیمار انجام دهد. همچنین ممکن است از تصویربرداری مانند MRI یا CT اسکن برای بررسی وجود آسیب به مخچه استفاده شود.

درمان لرزش مخچه‌ای:

درمان لرزش مخچه‌ای به علت آن بستگی دارد. در برخی موارد، ممکن است هیچ درمانی لازم نباشد. در موارد دیگر، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درمان علت زمینه‌ای: اگر لرزش مخچه‌ای ناشی از یک بیماری زمینه‌ای مانند سکته مغزی یا تومور باشد، درمان آن بیماری ممکن است به بهبود لرزش کمک کند.
• داروها: داروهای مختلفی می توانند برای کمک به کنترل لرزش مخچه ای، مانند داروهای ضد اسپاسم و داروهای ضد انقباض عضلانی تجویز شوند.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به شما کمک کند تا تعادل و هماهنگی خود را بهبود ببخشید و لرزش را کاهش دهید.
• جراحی: در برخی موارد، ممکن است برای از بین بردن لرزش مخچه ای جراحی انجام شود. DBS نوعی جراحی است که در آن الکترودهایی در مغز کاشته می شود تا سیگنال هایی را ارسال کنند که لرزش را کاهش می دهد.

تکنیک های آرامش بخش: تکنیک های آرامش بخش مانند یوگا، مدیتیشن و تنفس عمیق می توانند به کاهش استرس و اضطراب و در نتیجه کاهش لرزش کمک کنند.

ارتواستاتیک (Orthostatic Tremor)

لرزش ارتواستاتیک نوعی لرزش غیرارادی است که بلافاصله پس از ایستادن از حالت نشسته یا دراز کشیده رخ می دهد. این لرزش معمولاً در پاها دیده می شود و ممکن است با سرگیجه یا سبکی سر همراه باشد. لرزش ارتواستاتیک معمولاً خفیف و موقتی است و زمانی که فرد شروع به راه رفتن می کند یا می نشیند، از بین می رود.

علت لرزش ارتواستاتیک:

علت دقیق لرزش ارتواستاتیک ناشناخته است، اما به نظر می رسد تغییرات در فشار خون و جریان خون نقش مهمی در بروز آن دارند. هنگامی که فرد از حالت نشسته یا دراز کشیده به حالت ایستاده در می آید، فشار خون به طور موقت کاهش می یابد. این می تواند باعث شود که سیگنال های الکتریکی غیرطبیعی از مغز به عضلات پا ارسال شود و در نتیجه لرزش ایجاد شود.

عوامل خطر لرزش ارتواستاتیک:

برخی از عواملی که ممکن است خطر ابتلا به لرزش ارتواستاتیک را افزایش دهند عبارتند از:

• سن: لرزش ارتواستاتیک در افراد مسن شایع تر است.
• جنسیت: زنان بیشتر از مردان به لرزش ارتواستاتیک مبتلا می شوند.
• برخی از بیماری ها: برخی از بیماری ها، مانند بیماری پارکینسون، دیابت و فشار خون بالا، می توانند خطر ابتلا به لرزش ارتواستاتیک را افزایش دهند.
• داروها: برخی از داروها، مانند داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد فشار خون و لیتیوم، می توانند عوارض جانبی لرزش ارتواستاتیک ایجاد کنند.

تشخیص لرزش ارتواستاتیک:

تشخیص لرزش ارتواستاتیک بر اساس معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی بیمار انجام می شود. پزشک ممکن است از بیمار بخواهد که از حالت نشسته یا دراز کشیده به حالت ایستاده در بیاید و سپس لرزش را ارزیابی کند. همچنین ممکن است آزمایشاتی برای رد سایر علل لرزش، مانند بیماری های عصبی، انجام شود.

درمان لرزش ارتواستاتیک:

هیچ درمانی برای لرزش ارتواستاتیک وجود ندارد، اما درمان‌هایی برای کمک به کنترل آن و بهبود کیفیت زندگی وجود دارد. درمان‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

• تغییرات سبک زندگی: برخی از تغییرات سبک زندگی که ممکن است به کاهش لرزش ارتواستاتیک کمک کنند عبارتند از:
• آهسته بلند شدن از حالت نشسته یا دراز کشیده
• پوشیدن جوراب های فشاری
• نوشیدن مایعات زیاد
• اجتناب از کافئین و الکل
• داروها: در برخی موارد، ممکن است داروهایی برای کمک به کنترل لرزش ارتواستاتیک، مانند داروهای ضد فشار خون، تجویز شوند.

اگر لرزش ارتواستاتیک دارید، مهم است که برای تشخیص و برنامه درمانی مناسب به پزشک مراجعه کنید.

لرزش فیزیولوژیک (Physiologic Tremor)

لرزش فیزیولوژیک که به لرزش طبیعی یا لرزش خوش‌خیم نیز معروف است، شایع‌ترین نوع لرزش است. این لرزش غیرارادی، خفیف و نوسانی است که تقریباً در همه افراد وجود دارد. لرزش فیزیولوژیک معمولاً در دست‌ها دیده می‌شود، اما ممکن است در بازوها، پاها، سر، صدا و تنه نیز رخ دهد.

ویژگی‌های لرزش فیزیولوژیک:

• خفیف: لرزش فیزیولوژیک معمولاً خفیف است و به سختی قابل مشاهده است.
• نوسانی: لرزش فیزیولوژیک نوسانی و ریتمیک است.
• افزایش با حرکت: لرزش فیزیولوژیک معمولاً زمانی که فرد در حال حرکت است، مانند نگه داشتن چیزی یا نوشتن، بدتر می‌شود.
• کاهش در حالت استراحت: لرزش فیزیولوژیک معمولاً در حالت استراحت یا زمانی که فرد تمرکز می‌کند، بهبود می‌یابد یا به طور کامل ناپدید می‌شود.
• بی‌ضرر: لرزش فیزیولوژیک بی‌ضرر است و نشان‌دهنده هیچ مشکل پزشکی زمینه‌ای نیست.

علت لرزش فیزیولوژیک:

علت دقیق لرزش فیزیولوژیک ناشناخته است، اما به نظر می رسد ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند. برخی از عواملی که ممکن است در ایجاد لرزش فیزیولوژیک نقش داشته باشند عبارتند از:

• ژنتیک: اگر سابقه خانوادگی لرزش دارید، احتمال ابتلا به لرزش فیزیولوژیک بیشتر است.
• استرس: استرس می تواند باعث تشدید لرزش فیزیولوژیک شود.
• خستگی: خستگی می تواند باعث تشدید لرزش فیزیولوژیک شود.
• کافئین: کافئین می تواند باعث تشدید لرزش فیزیولوژیک شود.
• قند خون پایین: قند خون پایین می تواند باعث تشدید لرزش فیزیولوژیک شود.

تشخیص لرزش فیزیولوژیک:

تشخیص لرزش فیزیولوژیک بر اساس معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی بیمار انجام می شود. پزشک ممکن است از بیمار سوالاتی در مورد سابقه خانوادگی لرزش، عوامل تشدید کننده لرزش و سایر علائم پزشکی بپرسد. همچنین ممکن است آزمایشاتی را برای رد سایر علل لرزش، مانند بیماری های عصبی، انجام دهد.

درمان لرزش فیزیولوژیک:

هیچ درمانی برای لرزش فیزیولوژیک وجود ندارد، زیرا این یک بیماری محسوب نمی‌شود. با این حال، درمان‌هایی برای کمک به کنترل لرزش و بهبود کیفیت زندگی وجود دارد. درمان‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

• کاهش عوامل تشدید کننده: شناسایی و اجتناب از عواملی که باعث تشدید لرزش می شوند، مانند استرس، خستگی، کافئین و قند خون پایین، می تواند به کنترل لرزش کمک کند.
• تکنیک های آرامش بخش: تکنیک های آرامش بخش مانند یوگا، مدیتیشن و تنفس عمیق می توانند به کاهش استرس و اضطراب و در نتیجه کاهش لرزش کمک کنند.
• تغییر سبک زندگی: برخی از تغییرات سبک زندگی که ممکن است به کاهش لرزش فیزیولوژیک کمک کنند عبارتند از:
• خواب کافی
• ورزش منظم
• رژیم غذایی سالم /ی