پسوریازیس یا صدفک چیست؟

پسوریازیس، داء الصدف یا صدفک (Psoriasis) یک بیماری التهابی مزمن با منشا خودایمنی است که به طور خاص سلول‌های پوستی را درگیر می‌سازد اما مانند سایر بیماری‌های خودایمنی ممکن است سایر نقاط بدن مثل مفاصل، چشم‌ها، ریه‌ها‌، قلب و عروق خونی را نیز درگیر کند.
این بیماری هنگامی رخ می‌دهد که دستگاه ایمنی بدن سیگنال‌های اشتباهی می‌فرستد. این سیگنال‌ها باعث افزایش سرعت چرخهٔ رشد سلول‌های پوست می‌شود؛ یعنی افزایش بیش از حد سلول‌های پوستی از میزان ریختن آن‌ها.
 پسوریازیس واگیردار نیست. 

پسوریازیس چیست؟

پسوریازیس یک بیماری مزمن (طولانی‌مدت) است .
تصور می‌شود که توالی رویدادهای پاتولوژیک در پسوریازیس با یک رویداد خارجی (ترومای پوستی، عفونت یا برخی داروها) منجر به فعال‌سازی سیستم ایمنی می‌شود که در ادامه، عملکرد نابجای سیستم ایمنی باعث بروز این بیماری می‌شود

سلول‌های پوستی در حالت عادی ماهی یک بار خود را با سلول‌های جدید جایگزین می‌کنند اما در پسوریازیس هر 5 روز یک بار این اتفاق می‌افتد. اعتقاد بر این است که این تغییرات ناشی از بلوغ زودرس کراتینوسیت‌ها است که توسط یک آبشار التهابی در لایه درم شامل سلول‌های دندریتیک، ماکروفاژها و لنفوسیت‌های T ایجاد می‌شود. این سلول‌های ایمنی از درم به اپیدرم حرکت می‌کنند و واسطه‌های التهابی (سیتوکین‌ها) را ترشح می‌کنند، این سیتوکین‌های ترشح شده باعث تحریک تکثیر کراتینوسیت‌ها می‌شوند.

درگیری در بیشتر موارد در پوست سر، آرنج یا زانو رخ می‌دهد، اما سایر قسمت‌های بدن هم ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرند.
علت دقیق پسوریازیس هنوز مشخص نیست، اما به نظر می‌رسد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد این بیماری نقش دارند. 

همه‌گیری

تخمین زده می‌شود که پسوریازیس بر حدود 2٪ از جمعیت جهان تأثیر می‌گذارد. نرخ پسوریازیس با توجه به سن، جنس، منطقه و قومیت متفاوت است. تصور می‌شود که ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی مسئول این تفاوت‌ها است. این می‌تواند در هر سنی رخ دهد، با وجود آن که اغلب برای اولین بار بین سنین 15 و 25 سال به نظر می‌رسد. تقریباً یک سوم از بیماران مبتلا به پسوریازیس اظهار داشته‌اند که قبل از سن 20 سالگی تشخیص داده شده‌اند. پسوریازیس بر هر دو جنس به‌طور مساوی تأثیر می‌گذارد.

انواع پسوریازیس  

انواع مختلفی از پسوریازیس وجود دارد، از جمله:

• پسوریازیس پلاکی (Plaque Psoriasis)

پسوریازیس پلاکی یا ولگاریس شایع‌ترین نوع پسوریازیس است و 85 درصد از موارد این بیماری را شامل می‌شود. این نوع معمولاً به صورت نواحی برجسته ملتهب پوشیده شده با لایه سفید مایل به نقره ای و پوسته پوسته ظاهر می‌شود. این نواحی پلاک نامیده می‌شوند ومعمولاً به صورت متقارن روی بدن ایجاد شده و بیشتر روی سر، تنه و اندام‌ها به‌ویژه آرنج‌ها و زانوها دیده می‌شوند.

• پسوریازیس قطره‌ای یا خالدار (Guttate Psoriasis)

پسوریازیس خالدار با ضایعات متعدد کوچک، پوسته پوسته، قرمز یا صورتی، قطره مانند مشخص می‌شود. این لک‌های متعدد در نواحی وسیعی از بدن ظاهر می‌شود، در درجه اول در تنه، اما در اندام ها و پوست سر نیز وجود دارند. 
معمولاً در کودکان و جوانان دیده می‌شود. محرک این نوع پسوریازیس در بیشتر موارد عفونت دستگاه تنفسی فوقانی مثل عفونت استرپتوکوکی گلو است.

• پسوریازیس پوسچولار (Pustular Psoriasis)

پسوریازیس پوسچولار منتشر (GPP) یک نوع بسیار نادر است که می‌تواند به اشکال مختلف ظاهر شود. برخلاف سایر اشکال، GPP معمولاً کل بدن را درگیر می‌کند و به جای پلاک، با برجستگی‌های پر از چرک (پوسچول) و با پوست قرمز بروز می‌کند.
GPP می تواند در هر سنی بروز کند، اما در کودکان معمولاً دیده نمی‌شود.
در این نوع پسوریازیس معمولاً دست‌ها و پاها بیشتر درگیر می‌شوند، اما شکلی از این نوع پسوریازیس وجود دارد که بیشتر قسمت‌های بدن را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
علائم این نوع پسوریازیس می‌توانند توسط داروها، عفونت‌ها، استرس یا مواد شیمیایی خاصی ایجاد شوند و ممکن است با یا بدون سابقه پسوریازیس قبلی ظاهر شود و به صورت دوره‌ای دوباره تکرار شود.

• پسوریازیس معکوس (Inverse Psoriasis)

پسوریازیس معکوس یا فلکسورال به صورت لک‌های صاف و ملتهب پوست ظاهر می‌شود. این لکه‌ها اغلب چین‌های پوستی، به ‌ویژه در اطراف اندام تناسلی، زیر بغل، بین باسن، چین‌های پوستی شکم و چین زیر پستانی را درگیر می‌کنند. گرما، ضربه و عفونت در ایجاد این نوع نقش دارند و ضایعاتش می‌توانند با تعریق بدتر ‌شوند. 

• پسوریازیس اریترودرمیک (Erythrodermic Psoriasis)

اریترودرمیک پسوریازیس شامل التهاب و لایه‌برداری گسترده پوست است که اغلب بیش از 90 درصد از سطح بدن را درگیر می‌کند.
 شکلی نادر اما شدید از پسوریازیس که با پوست قرمز و پوسته‌ پوسته در بیشتر قسمت‌های بدن مشخص می‌شود و ممکن است آفتاب سوختگی شدید یا مصرف بعضی از داروها مثل کورتیکواستروئیدها محرک ایجاد آن باشد.
ممکن است با خشکی شدید، خارش، تورم و درد همراه باشد. می‌تواند از هر نوع پسوریازیس ایجاد شود اما اغلب نتیجه تشدید پسوریازیس پلاکی ناپایدار، به ویژه پس از قطع ناگهانی گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک است. این شکل از پسوریازیس در صورت عدم درمان می‌تواند مرگبار باشد زیرا التهاب شدید و لایه برداری، توانایی بدن برای تنظیم دما و انجام عملکردهای دفاعی پوست را مختل می‌کند. 

• پسوریازیس نپکین (Napkin psoriasis)

پسوریازیس نَپکین یا پوشکی یک نوع شایع در نوزادان است که با پاپول‌های قرمز رنگ با پوسته‌های نقره‌ای در ناحیه پوشک، که ممکن است تا بالا تنه یا اندام‌ها گسترش یابد، مشخص می‌شود. این نوع اغلب به اشتباه به عنوان درماتیت نپکین (بثورات پوشک) تشخیص داده می‌شود. 

• پسوریاتیک آرتریت (Psoriatic Arthritis)

پسوریاتیک آرتریت یا ورم ‌مفاصل پسوریازیس یا پسوریاتیک آرتروپاتی، التهاب مفاصل مرتبط با پسوریازیس است. این عارضه معمولاً به شکل خفیف بروز می‌کند و بیشتر بین سنین ۳۰ تا ۵۰ سال آغاز می‌گردد. پسوریاتیک آرتریت عمدتا مفاصل انگشتان و مهره‌های کمری و گردنی را درگیر می‌کند. این بیماری ممکن است به صورت دوره‌ای فروکش کند اما در سراسر زندگی همراه فرد است. درد، تورم و گرمی مفاصل، محدودیت تحرک، خستگی و تب از علائم رایج این بیماری هستند. در صورت داشتن هر یکی از این علائم به متخصص روماتولوژی مراجعه کنید.

 پسوریازیس چه قسمت هایی از بدن را درگیر می کند؟ 

پسوریازیس می‌تواند در هر نقطه از بدن ظاهر شود اما در برخی نقاط شایع‌تر است. درمان این بیماری نیز بسته به محل بیماری می‌تواند متفاوت باشد.

پوست سر و صورت

اکثر افراد مبتلا به پسوریازیس، علائم بیماری را در پوست سر خود دارند. بعضا علاوه بر پوست کف سر، ممکن است پیشانی، گوش‌ها، ابروها، بین لب و بینی نیز درگیر شوند. ممکن است پسوریلزیس در پوست سر با درماتیت سبورئیک اشتباه گرفته شود، در این بیماری ضایعات پوستی نقره‌ای براق به نظر می‌رسد، در حالی که در درماتیت سبورئیک زرد و چرب است.

پوست دست‌ها و پاها

هر قسمتی از دست ها و پاها ممکن است تحت تاثیر پسوریازیس قرار گیرند. نوع پلاکی اکثرا در بازو و آرنج یا زانوها ظاهر می‌شود. زمانی که کف دست‌ها و یا کف پاها را درگیر شوند اصطلاح پسوریازیس پالموپلانتار به آن اطلاق می‌شود.

چین‌های پوستی

نوع معکوس می‌تواند در چین‌های پوستی مثل زیر بغل و زیر پستان‌ها بروز کند. این نوع اغلب با لمس و تعریق بدتر می‌شود.

اندام‌ تناسلی

شایع ترین نوع پسوریازیس تناسلی، از نوع معکوس است که به صورت ضایعات صاف، خشک و قرمز ظاهر می‌شود. قسمت‌های مختلفی از ناحیه تناسلی ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد از جمله: شرمگاه، چین‌های پوستی بین ران و کشاله ران، چاک باسن، لب‌های بزرگ و کوچک واژن، آلت تناسلی مردانه، کیسه بیضه و فاصله بین اندام تناسلی تا مقعد (پرینه). به دلیل حساسیت بالای اندام‌های تناسلی، درمان با محدودیت‌هایی مواجه است.

 ناخن

بعضی از افراد مبتلا به پسوریازیس دچار مشکلات ناخن، از جمله حفره‌های ریز روی سطح ناخن می‌شوند، حفره‌ها به گونه‌ای به نظر می‌رسند که انگار ناخن با یک سنجاق چندبار سوراخ شده‌است.
علاوه بر این، ناخن‌ها ممکن است رنگ قهوه‌ای خرمایی داشته باشند یا از بستر خود جدا شوند. در موارد شدیدتر هم افراد ناخن‌های ضخیم و ترک‌خورده دارند.
درمان پسوریازیس ناخن دشوار است. 

علائم بیماری پسوریازیس

علائم پسوریازیس از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما بعضی از علائم رایج آن عبارتند از:

• لکه‌های پوستی ضخیم و قرمز با پوسته‌های سفید-نقره‌ای که خارش یا سوزش دارند و معمولاً روی آرنج، زانو، پوست سر، تنه، کف دست و کف پا ظاهر می‌شوند.
• پوست خشک و ترک‌خورده که خارش یا خونریزی دارد.
• ناخن‌های ضخیم، با برآمدگی یا فرورفتگی
• کیفیت پایین خواب
  
  علائم پسوریازیس معمولاً متناوب هستند؛ ممکن است متوجه شویم که در بعضی زمان‌ها علائم ما بدتر می‌شوند، که به آن‌ها دوره‌های شعله‌ور شدن بیماری گفته می‌شود و به دنبال آن‌ها دوره‌هایی از بهبودی را تجربه کنیم. 

علت بروز بیماری پسوریازیس 

پسوریازیس یک بیماری مرتبط با سیستم‌ایمنی است، به این معنی که سیستم‌ایمنی بدن شروع به فعالیت بیش از حد و ایجاد مشکل می‌کند. در پسوریازیس سلول‌های ایمنی فعال می‌شوند و مولکول‌هایی تولید می‌کنند که باعث تکثیر سریع سلول‌های پوست می‌شوند، به همین دلیل است که پوست افراد مبتلا به این بیماری ملتهب و پوسته پوسته می‌شود.

هرچند که علت دقیق فعال شدن نابجای سیستم‌ایمنی مشخص نیست، اما ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در این فرآیند نقش دارند. بسیاری از افراد مبتلا به پسوریازیس سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را دارند و بعضی از ژن‌هایی که ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند، شناسایی شده‌اند، خیلی از این ژن‌ها در عملکرد سیستم ایمنی بدن نقش دارند. 

بعضی از عواملی خارجی که ممکن است شانس ابتلا به پسوریازیس را بیشتر کنند عبارتند از:

• عفونت‌ها، به ویژه عفونت‌های استرپتوکوکی و HIV
• بعضی داروها، مثل داروهای درمان بیماری‌های قلبی، مالاریا و مشکلات روحی 
• سیگار کشیدن
• چاقی 

عوامل محرک پسوریازیس 

علائم پسوریازیس در بسیاری از افراد به دلیل عوامل خاصی به نام «محرک‌ها» ایجاد یا بدتر می‌شوند. آگاهی داشتن از محرک‌ها ممکن است به ما در جلوگیری از شعله‌ور شدن(تشدید) بیماری کمک کند.

محرک های رایج پسوریازیس عبارتند از:

• آسیب به پوست، مثل بریدگی، خراش، نیش حشره یا آفتاب‌سوختگی 
• مصرف الکل
• سیگار کشیدن
• استرس
• تغییرات هورمونی، به ویژه در زنان، به عنوان مثال، در دوران بلوغ و یائسگی
• بعضی از داروها 
• سایر اختلالات ایمنی، مثل HIV، که ممکن است منجر به ایجاد یا شعله‌ور شدن پسوریازیس ‌شوند.

روش‌های تشخیص پسوریازیس

روش تشخیص پسوریازیس در وهله اول معاینه بالینی توسط متخصص پوست و مو است. همچنین ممکن است سوالاتی در مورد وضعیت سلامت، سابقه پزشکی ما و خانواده ما بپرسد، از جمله اینکه آیا:

• علائمی مثل خارش یا سوزش پوست داریم؟
• به تازگی بیمار بوده‌ایم یا استرس شدیدی را تجربه کرده‌ایم؟
• داروهای خاصی مصرف می‌کنیم؟
• آیا سابقه ابتلا به این بیماری را در اقوام خود داریم؟
• آیا در مفاصل خود درد یا حساسیت به لمس داریم؟

این اطلاعات به پزشک کمک می‌کند تا تشخیص دهد که آیا ما پسوریازیس داریم یا نه و در صورت ابتلا، نوع آن چیست. برای رد سایر بیماری‌های پوستی که شبیه پسوریازیس هستند، هیچ مارکر خونی خاصی وجود ندارد. گاها پزشک برای تشخیص افتراقی پسوریازیس از بیماری‌های مشابه، درخواست بیوپسی (نمونه ‌برداری) می‌کند.

بعضاً تظاهرات پوستی پسوریازیس با تظاهرات برخی بیماری‌های دیگر مشابه است. چند مورد از تشخیص‌های محتمل دیگر عبارتند از:

• درماتیت(Dermatitis) و اگزما (Eczema)
• لیکن پلان (Lichen Planus)
• لوپوس اریتماتوز پوستی تحت حاد (Subacute Cutaneous Lupus Erythematosus)
• پ‍ی‍ت‍ری‍ازی‍س روب‍را پ‍ی‍لاری‍س (Pityriasis Rubra Pilaris)
• جوش پولکی (Pityriasis Rosea)
• مایکوزیس فونگوئیدس (Mycosis Fungoides)
• سفلیس ثانویه (Secondary Syphilis)
• قارچ کچلی سر (Tinea Capitis)
• خارش ژوک (tinea Cruris)
• برفک (Candidiasis)
• سرطان پوست (Skin Cancer)

درمان بیماری پسوریازیس

با وجود این‌که در حال حاضر درمان قطعی برای پسوریازیس وجود ندارد، روش‌هایی در دسترس هستند که علائم را کنترل می‌کنند تا بتوانیم فعالیت‌های روزانه خود را از سر بگیریم و خواب بهتری داشته باشیم. راه‌های مختلفی برای درمان این بیماری وجود دارد و پزشک با در نظر گرفتن نوع پسوریازیس، شدت آن، محل ضایعات و عوارض جانبی احتمالی داروها، درباره بهترین گزینه درمانی برای ما تصمیم‌گیری خواهد کرد. روش‌های درمانی معمولاً ترکیبی از موارد زیر می باشد: 

تغذیه درمانی 

مشکل اساسی بیماران مبتلا به پسوریازیس وجود التهاب است. یک رژیم غذایی ضدالتهابی تحت نظر متخصص تغذیه می‌تواند تا حدودی شدت علائم را تسکین دهد و تعدد و طول دوره‌های طغیان را کاهش دهد. از طرفی فرضیه‌های وجود دارد که برخی آلرژن‌های غذایی می‌تواند بیماری را تشدید کند، ممکن است از رژیم حذفی استفاده شود. احتمالا برخی مکمل‌های غذایی مثل مکمل‌های حاوی اسیدهای چرب امگا-3 کمک‌کننده باشند.

درمان دارویی 

1. کورتیکواستروئیدها
   کورتیکواستروئیدهای موضعی رایج‌ترین داروهایی هستند که برای درمان پسوریازیس خفیف تا متوسط تجویز می‌شوند. این نوع داروها بیشتر به صورت پماد، کرم، لوسیون و شامپو در دسترس هستند. کورتیکواستروئیدهای ضعیف‌تر مثل هیدروکورتیزون معمولاً برای نواحی حساس مانند صورت یا چین‌های پوستی استفاده می‌شوند درصورتی که بتامتازون موضعی برای مواردی که به کورتیکواستروئیدهای ضعیف‌تر پاسخ نمی‌دهد، استفاده می‌شود. از دیگر کورتیکواستروئیدهای موضعی مورد استفاده در پسوریازیس می‌توان به فلوئوسینولون و مومتازون (با نام تجاری مومکین ) اشاره کرد. همچنین دزوناید نسل جدید کورتیکواستروئیدهای موضعی است که علاوه بر فعالیت ضدالتهابی، با تنگ کردن عروق موضع درگیر، مهاجرت فاکتورهای التهابی به آن نقطه را کاهش می‌‌دهد و علائم بیماری را تخفیف می‌دهد. 
   
   
2. آنالوگ‌های ویتامین د
   اشکال مصنوعی ویتامین د مانند کلیس پوتریول و کلسیتریول رشد سلول‌های پوست را کند می‌کنند. این نوع داروها ممکن است به تنهایی یا همراه با کورتیکواستروئیدهای موضعی مثل بتامتازون (کلسی پوتریول  +بتامتازون ) استفاده شوند.
   
   
3. رتینوئیدها
   این داروها مثل تازاروتین از مشتقات ویتامین آ هستند که در کاهش التهاب کمک کننده اند. این داروها حساسیت به نور آفتاب را و همچنین خطر نقص‌های جنینی را، هرچند کمتر از رتینوئیدهای خوراکی، افزایش می‌دهند. تازاروتین به فرم کرم یا ژل وجود دارد، و یک یا دو بار در روز توصیه می‌شود.
   
   
4. مهارکننده‌های کلسی‌ نورین
   مهارکننده‌های کلسینورین مانندتاکرولیموس و پیمکرولیموس بثورات پوستی را بهبود و تجمع پوسته‌ها را کاهش می‌دهد. آنها می‌توانند به ویژه در نواحی حساس، مانند اطراف چشم، جایی که کرم های استروئیدی یا رتینوئیدها تحریک کننده یا مضر هستند، مفید باشند. مصرف طولانی مدت این داروها حتما باید با نظر پزشک متخصص باشد.
   
   
5. سالسیلیک اسید
   سالیسیلیک اسید باعث کاهش پوسته پوسته شدن پوست سر در پسوریازیس می‌شوند. این دارو ممکن است به تنهایی یا همراه با سایر درمان‌های موضعی مورد استفاده قرار گیرد، زیرا پوست سر را برای جذب آسان‌تر برخی دارو آماده می‌کند.
6. کل تار
   کل تار (قطران زغال سنگ) پوسته پوسته شدن، خارش و التهاب را کاهش می‌دهد. به اشکال مختلف مانند شامپو، کرم و روغن موجود است. کل تار می‌تواند پوست را تحریک کند و باعث افزایش حساسیت پوست به نور آفتاب می‌شود.
   
   
7. دیترانول
   دیترانول (آنترالین) رشد سلول‌های پوستی را کند می‌کند. همچنین می‌تواند پوسته‌ها را از بین ببرد و پوست را صاف‌تر کند. باید توجه شود که این دارو برای استفاده بر روی صورت یا اندام تناسلی منع مصرف دارد.
   
   
8. استروئیدهای تزریقی
   مانند تریامسینولون که اگر بیمار تنها چند تکه کوچک پلاک پسوریازیس داشته باشد، ممکن است پزشک تزریق مستقیم تریامسینولون را تجویز کند.
   
   
9. رتینوئیدهای خوراکی
   مانند آسیترتین که برای کاهش تولید سلول‌های پوستی استفاده می‌شود. عوارض جانبی ممکن است شامل خشکی پوست و درد عضلانی باشد. از آن جایی که این دسته از داروها، خصوصا به فرم سیستمیک، می‌توانند باعث نقص‌های جنینی شوند، زنان در سنین باروری بایستی حداقل تا 3 سال پس از مصرف دارو از اقدام به بارداری پرهیز کنند.
   
   
10. داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)
    مانند متوتروکسات و سیکلوسپورین که با سرکوب سیستم ایمنی التهاب در پوست را مهار می‌کنند و تکثیر سلول‌های پوست را کاهش می‌دهند. سیکلوسپورین نباید برای مدت بیش از یک سال مصرف شود. افرادی که به مدت طولانی مدت، متوتروکسات مصرف می‌کنند نیاز به آزمایش مداوم برای کنترل شمارش سلول‌های خونی و عملکرد کبدی دارند.
    
    
11. داروهای بیولوژیک
    این داروها که معمولاً به صورت تزریقی تجویز می‌شوند، سیستم ایمنی را به گونه‌ای تغییر می‌دهند که چرخه بیماری را مختل می‌کند و علائم و نشانه‌های بیماری را در عرض چند هفته بهبود می‌بخشد. تعدادی از این داروها مثل اپرمیلاست، اتانرسپت، اینفیلیکسیماب، آدالیمومب، اوسته کینوماب، گوسلکوماب و تیلدراکیزوماب برای درمان پسوریازیس متوسط تا شدید در افرادی که به درمان‌های خط اول پاسخ نداده‌اند تأیید شده‌اند. از داروهای بیولوژیک خوراکی که پزشک ممکن است برای کنترل بیماری پسوریازیس خصوصا نوع پلاکی و همچنین درمان پسوریاتیک آرتریت تجویز کند، می‌توان به توفاسیتینیب اشاره کرد.
    داروی توفاژوس با نام ژنریک توفاسیتینیب در کنترل برخی بیماری‌های پوستی مانند پسوریازیس تجویز می‌شود. 

نوردرمانی یا فوتوتراپی

شامل استفاده درمانی از تابش نور ماوراء بنفش به پوست زیر نظر پزشک است. درمان در کلینیک پوست یا بسته به نوع آن در خانه می‌تواند انجام ‌شود.

• تابش نور طبیعی آفتاب
• فوتوتراپی با اشعه ماوراء بنفش باند باریک
• درمان ترکیبی گوکرمن
• مصرف پسورالن + اشعه ماوراء بنفش
• لیزر اگزایمر

روان درمانی

همانطور که گفته شد پسوریازیس به دلیل تاثیرات نامطلوب در ظاهر و زیبایی فرد می‌تواند خطر افسردگی در مبتلایان را افزایش دهد. این بیماران معمولاً از ارتباطات نزدیک با دیگران و حضور در ورزش‌های دسته جمعی سر باز می‌زنند و در جمع‌ها بیشتر تمایل به گوشه نشینی دارند. مراجعه به یک روانشناس مجرب می‌تواند کمک شایانی به حفظ روحیه فرد و متعاقباً کنترل موثر بیماری کند.

بهبود درمان پسوریازیس 

پسوریازیس می‌تواند زندگی روزمره از جمله کار و خواب ما را تحت تاثیر قرار بدهد. علاوه بر مراجعه منظم به پزشک، در ادامه به نکاتی اشاره کرده‌ایم که می‌توانیم برای مدیریت علائم خود انجام دهیم:

• پوست خود را به خوبی مرطوب نگه داریم؛ در حمام از آب ولرم و صابون ملایم و بعد از حمام و در حالی که پوستمان هنوز مرطوب است، از لوسیون‌های مرطوب‌کننده استفاده کنیم.
• وزن خود را در محدوده سلامت حفظ کنیم؛ چاقی علائم پسوریازیس را بدتر می‌کند.
• سیگار را ترک کنیم؛ سیگار می‌تواند منجر به بدتر شدن علائممان شود. 
• الکل ننوشیم؛ مصرف الکل علائم پسوریازیس را تشدید می‌کند.
• از قرار گرفتن بیش از حد در معرض آفتاب خودداری کنیم؛ قرار گرفتن به میزان کم در معرض نور خورشید می‌تواند علائم ما را کم کند، اما آفتاب بیش از حد می تواند باعث تشدید علائممان شود، بنابراین باید در این زمینه با پزشک خود مشورت کنیم.
• از محرک‌های شناخته شده اجتناب کنیم؛ باید سعی کنیم مواردی را که باعث شعله‌ور شدن پسوریازیس می‌شوند شناسایی و از آن‌ها دوری کنیم. گاهی استرس، هوای سرد، آسیب‌های پوستی، مصرف بعضی داروها و ابتلا به بعضی عفونت‌ها باعث شعله‌ور شدن بیماری می‌شوند.
  
  پسوریازیس می‌تواند بر سلامت روان ما تأثیر بگذارد و خطر اضطراب و افسردگی را بیشتر کند، در این شرایط حمایت اطرافیان می‌تواند به ما برای مقابله و زندگی با این بیماری کمک کند. 

تفاوت پسوریازیس و اگزما 

اگزما منجر به خارش شدید می‌شود؛ به‌طوری که فرد ممکن است آن‌قدر پوست خود را خراش بدهد که پوستش خونریزی کند.   

پسوریازیس هم می‌تواند خارش داشته باشد، اما علاوه بر آن ممکن است منجر به ایجاد احساس گزش یا سوزش در پوست شود. 

ناحیه‌هایی از پوست که دچار اگزما هستند قرمز و ملتهب هستند و ممکن است ظاهری پوسته‌پوسته، خشن و گاهی چرمی شکل داشته باشند و تیره و متورم باشند.

نواحی در گیر در پسوریازیس هم می‌توانند قرمز باشند، این نواحی ممکن است نقره ای، پوسته‌پوسته و برجسته باشند و اگر دقت کنیم‌، ضخیم‌تر و ملتهب‌تر از نواحی دچار اگزما هستند. 

جمع بندی 

پسوریازیس یک بیماری پوستی است که می‌تواند به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی بعضی از افراد مبتلا به آن تاثیر بگذارد. در این مطلب با این بیماری، علت بروز، درمان و نکات موثر در بهبود روند درمان آن آشنا شدیم. 

علائم پسوریازیس گاهی اوقات ممکن است به صورت دوره‌ای بروز پیدا کنند، به این ترتیب که ممکن است چند هفته یا چند ماه تشدید شوند و بعد از آن برای مدتی فروکش کرده یا بهبود ‌پیدا کنند.

راه‌های زیاد و مختلفی برای کنترل پسوریازیس وجود دارد و انتخاب راهکار درست به نوع و شدت بیماری بستگی دارد. پسوریازیس خفیف با داروهای موضعی مثل کرم‌ها و پماد‌ها درمان می‌شود، ولی اشکال متوسط و شدید بیماری ممکن است به داروهای خوراکی، تزریقی یا نوردرمانی نیاز داشته باشند. مدیریت محرک‌های رایج، مثل استرس و آسیب‌های پوستی هم می‌تواند به کنترل علائم کمک کند. /ص